Geen zin om te rekenen

Bradley heeft deze week geen zin om te rekenen. Niet eens één sommetje. En aangezien hij al zoveel strijd heeft meegemaakt in zijn slechts tienjarige bestaan, ga ik dat met hem niet aan.
Maar ik geloof wel in motivatie en in kwaliteit.
In zo'n geval biedt het omdenken van de situatie uitkomst.
‘Kan ik even bij je aan tafel zitten Bradley?’
‘Ja hoor. Maar denk maar niet dat ik ga rekenen.’
‘Oh, daar kom ik niet voor. Ik kom bij jou, zodat ik jouw sommen kan maken. Ik ben dol op rekenen. Want het klopt altijd.’
En ik pak het potlood en maak zijn sommen.

Hij kijkt het verwonderd aan, maar laat mij m'n gang gaan (en neemt het niet van me over, dus tijd voor plan B).
Wanneer ik helemaal klaar ben, zeg ik: ‘Ik denk dat ik alles goed heb, maar ik twijfel. Volgens mij zit er een foutje in. Wil jij mijn werk nakijken?’
En zonder morren rekent hij alles na en vindt ook nog de fout die ik gemaakt heb.

‘Je hebt goed gerekend meester.’
En ik krijg een sticker, uit mijn eigen la.